śliwowica Łącko daje krzepe łącka śliwowica
krasi lica łącka śliwowica Łącko łącka śliwowica
śliwowica Łącko Tradycyjny trunek
daje krzepe Tradycyjny trunek
łącko śliwowica
galeria 
 

 

 

 

 

 

 

więcej

Charakterystyka trunku 
 

Według zgodnej opinii socjologów i etnografów poszczególne regiony Polski różnią się językowo, kulturowo, a także dorobkiem materialnym.

Miejscowość Łącko i okoliczne wsie, należące do gminy Łącko, położone są w Kotlinie Łąckiej, w południowo - zachodniej części ziemi sądeckiej. W regionie tym zamieszkują górale łąccy (tzw. Biali górale) posługujący się specyficzną gwarą, której słownictwo przyznawane jest w suplemencie do słowniczka gwary Almanachu Łąckim. Nadto region łącki znany jest z ogromnych tradycji zespołów pieśni i tańca, a nade wszystko z osobliwego wyrobu - specyfiku spirytusowego, zwanego "Śliwowicą Łącką". Ten rzadko spotykany napój charakteryzuje się swoistym, przyjemnym aromatem, łagodnym smakiem i co znamienne, dużą mocą. Wyrób ten wyróżnia Łącko w naszym regionie, jego popularność sięga tak daleko, iż ze wspomnianą nazwą "Śliwowica", Polska kojarzy się w Europie i wielu krajom świata, w tym szczególnie Izraelowi.

Jakość śliwowicy ma ścisły związek z jakością surowca-śliwki węgierki. Śliwa należy do rodzaju Prunus, podrodziny śliwowatych, rodziny różowatych (Rosaceae). Spośród trzydziestu dwóch gatunków ważną role odegrała śliwa domowa, powstała ze skrzyżowania tarniny z ałyczą, zaś do produkcji śliwowicy najbardziej przydatne są odmiany: węgierka zwyczajna, węgierka Wangenheima i węgierka Cacańska Rodna.

Śliwa węgierka uprawiana jest od wieków w naszych okolicach z uwagi na sprzyjające warunki klimatyczne i glebowe oraz czyste ekologicznie tereny górskie.

Stwierdzono, że w samej Kotlinie Łąckiej występują gleby aluwialne, m.in. karpacka mada chuda, zaś na pozostałych terenach; karpacka mada pyłowa, ił pylasty oraz gleba szkieletowa i żwirowo - kamienista.
Mikroklimat spowodowany jest niskimi opadami atmosferycznymi, małym zachmurzeniem, późnymi pierwszymi przymrozkami i wysokim poziomem wód gruntowych.

Pochodzenie oraz stopień dojrzałości owoców wpływa zasadniczo na ich skład chemiczny, na ilość i rodzaj występującej mikroflory, a także na cechy chemiczne i sensoryczne (smakowe) śliwowicy. Stąd też te dogodne uwarunkowania decydują o możliwości produkcji śliwowicy wysokiej jakości. Naśladowanie tej produkcji w okolicach poza rejonem Łącka jest niewskazane, bowiem nie daje oczekiwanych rezultatów, tym bardziej, że łącka śliwowica uznana została przez wojewódzkiego konserwatora zabytków w latach dziewięćdziesiątych dwudziestego stulecia jako niematerialne dobro kultury, które podlega ochronie.

Opisywany trunek zwany też "Krasilicą" produkowany jest w oparciu o tradycyjną recepturę, przekazywaną z pokolenia na pokolenie.

Należy podkreślić, iż uprawę śliwek węgierek w rejonie Łącka rozpoczęto już w XII wieku. Wówczas większość owoców suszono i zbywano do krajów Europy drogą wodną tj. rzeką Dunajec do Wisły a nią aż do Gdańska, a w końcu do innych państw europejskich.

więcej
 

źródło: Almanach Łącki Nr 5, rok 2006.     autor: Jan Turek
 
krasi lica